Başımıza gelen her olayı kadere bağlarız çoğu zaman.. Eğer talihimiz dönerse bunun için kaderimize dua ederiz. Ancak kötü bir olayla karşılaştığımızda ise yine kaderimize lanet ederiz.. Ancak bu kural hiç bir zaman geçerli olmadı benim için! Ben her zaman kendimi suçladım yaşadığım tüm olumsuzluklarda. Ve kalp kırıklıklarım da..
Tüm bunları dile getirmek yerine çoğu zaman susmayı tercih ettim çünkü yaşadığım o acının tarifini anlatabilecek cümleleri seçme konusunda, oldukça başarısızdım. Bilirsiniz; Bazen sadece susar ve geçmesi için dua edersiniz.. Tüm bu süreç cam kırıklarıyla dolu bir yolda yürümek gibi bana göre, insanlara göreyse sadece sessiz kalıyor oluşumdu. Ya da nasıl görmek istedilerse, gördükleri şeydim çoğu zaman.. Hatalar yaptım, üstelik büyük hatalar.. Ancak asla kaderi suçlamadım, hayatıma yanlış insanları aldım çünkü yalnızdım.. Ve bütün bunları yalnız kalma fikrinden uzaklaşmak için yaptım..
Tüm bu hataları oldukça cömert bir şekilde yapıp 4 yılımı tereddüt etmeden "çöpe" attığım zamanlarım da oldu! Ama ne var biliyor musunuz? Her hata beni daha da yakınlaştırdı doğru olana.. Çoğu zaman dışarıdan görüldüğü gibi sessiz kaldım fakat asla inkar etmedim hatalarımı. Çünkü o sırada çevremdekilerle değil, kendi içimde bir savaş veriyordum üstelik fazla gürültü yapmadan!
Şimdi öğreniyorum düşmenin farklı yollarını da ve büyüdükçe daha iyi anlıyorum artık. Uzun bir yol gibi hayat.. Bu yolda sana katılanlarda olur, seni yarı yolda bırakanlarda! Başlangıçta sahip olduğun şartlar da değişir.. Ama bir sen kalırsın değişmeyen yine her zaman yola "tek" devam eden.. Şimdi düşünüyorum da 24 yaşındayım ve artık böyle "aptal" hatalar yapmak istemiyorum! 4 yılımı eğer sadece bir hiç uğruna harcadıysam bir 4 yılı da kendim için harcayabilirim! Olmak istediğim o yerde, sahip olmak istediğim o hayat için.. Herkes gibi yeni bir sayfa açabilirim..
Yani tıpkı aslında çok fazla ortak yönlere sahip olduğum sizler gibi..
-Brtn
