Bazen sadece düşünüyorum; Neden kalbim bu kadar kırıldı diye.. Onlarca neden hücum ediyor beynime, hepsinin başlangıcı iyi niyetlerle yapılan sonu daha başka şekillerde biten "nedenler". Tüm bunları sessiz bir gece vakti düşünebiliyorum ben, güzel geçen bir günün sonunda yada uyumak üzereyken anımsadığım ufacık bir söz, tepeden yuvarlanan bir çakıl taşı gibi büyüyüp bir çığ oluveriyor..
Hayatın bana öğrettiği en iyi şey "affedebilmek"ti ancak kendi hayatıma dönüp baktığımda affedemediğim çok fazla şey vardı. Bir zaman sonra önce güveninizi yitiriyorsunuz daha sonra insanları tanımayı reddedip onlarla aranıza bir duvar örmeye başlıyorsunuz.. Her bir tuğlası sizin yaşamış olduğunuz hayal kırıklıkları oluyor ve bittiğinde ise sizinle insanlık arasında kocaman bir duvar oluyor.. Kendinizden başkasına güvenmemeniz gerektiğini öğreniyorsunuz ve içeride git gide yanlızlaşıyorsunuz.
Bazen sadece biriyle oturup hakkımda her şeyi anlatmak istiyorum.. "Bilinen aslında bu değil.." deyip en başından başlamak istiyorum yalnızca bir defa. Yargılardan ve keşkelerden uzakta, bedelini ödediğim hatalarımın dışında sadece içimden geçenleri söylemek istiyorum.
Çünkü anladım ki insanlar o duvarların arkasında daha mutsuz, daha yorgun ve daha korkak.. Hayata karışmadığınız sürece asla öğrenemiyorsunuz. Hata yapmaktan korktukça daha çok hata yapıyor ve yanlış insanlar yüzünden doğru olanlardan da vazgeçiyorsunuz.. Yıkın duvarları, ancak yaşadığınız olumsuzlukları unutmadan da devam edin yola çünkü hayata bir defa geliyoruz ve kim bilir belki de asla bir ikincisine sahip olamayacağız..:)
-Brtn
